Resamm Phiriri, Resamm Phiriri!

Oh jee, waar te beginnen. We hebben de afgelopen weken in Nepal alweer zoveel indrukken opgedaan dat we nu al in de hier-moeten-we-zeker-ooit-een-keer-terugkomen-modus zitten. Mochten de vriendelijke mensen van reisbureau Kilroy meelezen: ergens in 2012 drie weken Nepal voor twee personen a.u.b.

De trekking die wij na lang wikken en wegen hadden uitgekozen was een geweldige ervaring. Twaalf dagen zwoegen om een uit de kluiten gewassen rots van ruim 8000 meter hoog te bekijken klinkt wellicht als gekkenwerk, maar het was zonder meer de moeite waard.

Onze tocht begon in Kathmandu waar wij ons ’s ochtends vroeg aansloten bij een stel Indiërs die op weg waren naar Tibet. Zij reisden ook via Pokhara - het beginpunt van ons avontuur - dus voordat we het wisten zaten we 7 uur lang in de bus tussen 30 hoofdschuddende, rochelende, zingende en biddende inwoners uit Zuid-India. Een...uhh...opmerkelijke ervaring, maar we hebben wel een boel met ze gelachen.

Na een korte nacht in een hotel in Pokhara (onze zoemende, vliegende steekvriendjes waren blijkbaar meergereisd vanuit Kathmandu) begonnen we vanuit het plaatsje Nayapul aan onze trekking naar het Annapurna Base Camp. We hadden een keurige backpack geprepareerd voor onze drager Ram, waar we ons in het begin best schuldig over voelden. Maar ja, als je vervolgens hoort dat dragers een bepakking van 50 kilo heel normaal vinden, dan valt die 13 kilo aan Snickers van ons best wel mee. Tevens blijkt dat dragers voor Nepalese begrippen een aardig centje verdienen.

Onze gids bleek dezelfde voornaam te hebben als onze drager, waardoor we voortaan iedere Nepalees waar we de naam niet van weten maar Ram noemen. Voor het gemak gebruikten we maar zijn tweede naam, Gopal. De naam Maurizio bleek om onbekende reden onuitspreekbaar voor zowel onze gids als drager, waardoor deze naam gedurende de hele trekking werd vervangen door de veelzeggende termen “Hey!” en “Hello”. Al met al waren Gopal en Ram een vrolijk duo. Al zingend (lees: 11 dagen lang het volksliedje “Resamm Phiriri”) hebben zij ons van theehuis naar theehuis geleid waarbij we de meest prachtige landschappen hebben gezien.

In de vroege ochtend van dag drie van onze trekking hebben we een kort maar heftig uitstapje gemaakt naar Poon Hill, een bekend uitzichtspunt voor het Annapurnagebergte. Helaas was ons zicht door het belabberde weer beperkt tot de struiken op 5 meter afstand, maar het was desalniettemin een prima manier om wakker te worden. Hier hebben we kennis gemaakt met Audrey en Stijn, een Belgisch koppel waar we daarna nog stukje mee samen hebben gereisd. Erg interessant die Nepalese cultuur, maar die Vlaamse gemoedelijkheid was een leuke afwisseling.

Op dag zes bereikten we het Annapurna Base Camp op 4200 meter hoogte. We hebben veel geluk gehad met het weer, want het uitzicht op de Annapurna South, Annapurna I en de Machhapuchhare was werkelijk fantastisch. Het was ook leuk om te zien dat de volkssport midden in de Himalaya blijkbaar volleybal is en voordat we het wisten was onze gids al fanatiek aan het smashen. Samen met Audrey en Stijn besloten wij op een andere manier te ontdooien, namelijk door middel van chocolademelk met rum. Het bleek tevens een goed moment voor potje Carcassonne, dat ons vanaf nu altijd doet denken aan het Groot Nationaal Dictee: de Belgen winnen altijd.

Nu waren wij vooraf al gewaarschuwd dat het nogal koud kan worden op die hoogte, maar wat wij die nacht hebben meegemaakt sloeg alles. Moniek leek aan een recordpoging mee te doen om zoveel mogelijk kledingstukken over elkaar aan te trekken en Maurizio had ondanks een -10 graden slaapzak en twee paar thermosokken over elkaar nog steeds blauwe tenen. Maar goed, we hebben het overleefd.

De dagen erna zijn we weer gaan afdalen waarbij onze zelfgefabriceerde loopstokken van bamboe erg handig tegen pijnlijke knieën bleken te zijn. Na aankomst in Pokhara hebben we afscheid genomen van het duo Ram & Ram. Ze hebben ons tijdens de trekking een boel weten te vertellen over de mensen, de natuur en de cultuur van Nepal, dus we hebben ze maar een toepasselijk afscheidscadeautje gegeven.

In Pokhara hebben we met veel moeite onze slaapzakken weten te ruilen voor een echte nep-Deuter rugtas. Ook hebben we direct onze volgende activiteit geregeld, een tweedaagse raftingtrip op de Trisuli-rivier. We gingen samen met Stijn, Audrey en een pasgetrouwd Israëlisch koppel.

Onze gids heeft ons tijdens de trip flink aan het werk gezet. We hebben met veel enthousiasme stroomversnellingen met namen als “Surprise” en “Landslide” weten te bedwingen. Bij de allerlaatste, genaamd “Electricity”, kreeg Moniek het echter plotseling te warm en besloot ze af te koelen in het ruime sop. Gelukkig hadden we een reddingstouw dus na een aantal spannende momenten was ze al weer uitbunding mee aan het peddelen.

Na het raften zijn we doorgereisd met de lokale bus naar Chitwan National Park. Een lokale bus onderscheidt zich in Nepal van een toeristenbus door de aanwezigheid van minstens één geit en de afwezigheid van beenruimte. Als de reis vervolgens ook nog eens twee uur langer duurt door een groep stakende doktoren die autobanden midden op de weg gooien, dan ben je blij als je het eindpunt hebt bereikt. Nou ja, blij...onze pick-up van het resort in Chitwan was ondertussen vertrokken. Dus dan maar met paard en wagen 6 km over een hobbelweg. Weer een nieuwe ervaring!

In Chitwan zijn we de volgende dag per kano naar het nationaal park gegaan. Daar bereidde onze gids ons voor op de meest verschikkelijke rampscenario’s. Bijvoorbeeld, wat te doen als je een neushoorn tegenkomt (antwoord: je pet op de grond gooien en al zigzaggend een boom zien te bereiken waar je minstens drie meter inklimt). Of een wilde olifant (antwoord: als een idioot wegrennen). Als je vervolgens tijdens de jungletocht op een gegeven moment een omweggetje neemt omdat volgens de gids “het aantal neushoornsporen nu iets teveel wordt”, dan beginnen de zenuwen toch wel op te spelen. Maar naast een hertje hebben we niets levensbedreigends gezien.

De jungletocht per olifant die we daarna hebben gedaan leverde wel prachtige plaatjes op. We kwamen namelijk een moeder- en babyneushoorn tegen, die zich blijkbaar niets aantrokken van het enorme gevaarte waar wij op zaten.
De volgende dag hebben we nog een aandoenlijke tweeling van babyolifantjes gezien en hebben we een jeepsafari gedaan waar bij we enkele lokale adelaars en apen hebben begroet.

Ondertussen zijn we weer in Kathmandu waar we de komende week de omgeving (Kathmandu Valley) gaan verkennen. We hopen dat de lente in Nederland in volle hevigheid is losgebarsten, dus wie weet...zijn jullie nog bruiner dan wij wanneer we terugkomen.